Здаецца, чэрвень быў тады,
Як сон, успамінаю зараз
Той першы гром, што праз сады,
Праз сэрца мне пранёсься з хмарай.
I хоць між сёньняшнім і тым
Далёкім днём прайшло год колькі,
Я чую водсьвет залаты
У сэрцы кінуты вясёлкай;
Я чую, як палае кроў
Ад іскры першай бліскавіцы
I подых сонечны вятроў.
Якіх удоваль не напіцца.
А гэтага – лістамі сад
I дождж, што заімгліў у полі,
На'т і ў сьцюдзёны лістапад
Ня змогуць пагасіць ніколі.
1946
|
|
